Tuesday, October 31, 2006

Friday, October 13, 2006

HAPPY BIRTHDAY!!!!!


Mi blog cumple un añito y no podía dejar de felicitarlo.Ha dejado de ser un bebé y ya tiene todo un año...increíble. Lo que nació como una tarea que Adriana nos encargó para la asignatura de Novas Tecnoloxías, pronto superó su próposito inicial y se convirtió en un modo de liberar tensiones, de intercambiar opiniones con otras personas e incluso de conocer gente, sí, pues he de decir que a alguna persona la conocí a través del blog, aunque ambas estábamos en la misma facultad, y sin embargo, no nos conocíamos....
Parece mentira, pero dices cosas en tu blog, que no eres capaz de decir cara a cara y aunque, en el fondo, sabes que es público y que cualquiera puede verlo, cuando escribes pareces olvidarlo y te sinceras como si estuvieras sola. Tiene una función comunicativa, social y creo que hasta psicológica, ya que te sirve para desahogarte y liberar estrés.
Durante el primer cuatrimestre del curso pasado, mientras teníamos la asignatura de Novas, lo utilizábamos mucho y nos ayudó a aprender colaborando, compartiendo, ayudándonos y acompañándos, hacía que no te sintieras sola.
No lo he abandonado terminada la asignatura y no lo haré, por eso, cumplimos un año de blog. Es verdad que últimamente lo tengo algo abanadonado, algo a lo que espero poner remedio en breve. No he dispuesto de mucho tiempo y además debo haber tenido una crisis de inspiración de las que se quejan los escritores, ya que no se me ocurría nada que decir. ......je, je!!

Anyway, HAPPY BIRTHDAY to " My way" !!!!!.
Seguiremos caminando juntos y muchas gracias a todo@s los que habéis participado de algún modo en este humildísimo blog o lo habéis leído, curioseado.... Thanks so much!!!!

Cómo no, lo celebraremos tomándonos unos "brownies"....!!!!

Tuesday, October 03, 2006

Hoy hace exactamente....


...un año que "aterrizaba" en la facultad de Magisterio, bastante perdida y sin saber muy bien qué esperaba encontrar y sin tener ni idea de por dónde empezar. Ha sido un año realmente completo y complejo, bastante estresante y que, sin embargo, ahora recuerdo con cierta nostalgia. Parece que ha pasado muchísimo tiempo y es tan reciente...
Hacer un magisterio "exprés" como ha sido mi caso, no resultó sencillo y no digo que sea el mejor modo de hacerlo, pero ha sido el mío.Las clases se suporponen, los horarios son imposibles y tienes tantas asignaturas, profesores y compañeros diferentes que, al principio, no sabes ni donde estás, ni donde deberías estar. Tan pronto te pones el chándal, cómo haces una webquest, entonas una canción, pintas o haces prácticas de laboratorio...desquiciante.
Una vez pasado, lo recuerdas como algo divertido, te ríes de tantas situaciones imposibles y cómicas que has vivido, pero que en su momento no resultaron ser tan graciosas, ni llevaderas.
Sin embargo, lo que sí te ha quedado muy claro es que nunca pudieras haberlo hecho sin ayuda y en esa carrera frenética que duró un curso, mi paso veloz por magisterio, me ha ayudado mucha gente, tanto compañeros, como profesores además de familia y amigos. Y evidentemente a todos ellos quiero hoy, dar las GRACIAS porque no hubiera podido hacerlo sin su apoyo y ayuda.

A todos vosotr@s , sinceramente, from the bottom of my heart, THANKS SO MUCH.....

Monday, July 31, 2006

From William Shakespeare

"Después de algún tiempo aprenderás la diferencia entre dar la mano
y socorrer a un alma,

y aprenderás que amar no significa apoyarse,
y que compañía no siempre significa seguridad.
Comenzarás a aprender que los besos no son contratos, ni regalos,ni promesas...
Comenzarás a aceptar tus derrotas con la cabeza erguida y la mirada al frente,
con la gracia de un niño y no con la tristeza de un adulto

y aprenderás a construir hoy todos tus caminos,
porque el terreno de mañana es incierto para los proyectos
y el futuro tiene
la costumbre de caer en el vacío.
Después de un tiempo aprenderás que el sol quema si te expones demasiado...
aceptarás incluso que las personas buenas podrían herirte alguna vez y necesitarás perdonarlas...aprenderás que hablar puede aliviar los dolores del alma....
Descubrirás que lleva años construir confianza

y apenas unos segundos destruirla y
que tu también podrás hacer cosas de las que te arrepentirás el resto de la vida.
Aprenderás que las nuevas amistades continúan creciendo

a pesar de las distancias, y que no importa qué es lo que tienes, sino a quién
tienes en la vida y que los buenos amigos son la familia que nos permitimos elegir.
Aprenderás que no tenemos que cambiar de amigos,

si estamos dispuestos a aceptar que los amigos cambian.
Te darás cuenta que puedes pasar buenos momentos

con tu mejor amigo haciendo cualquier cosa o simplemente nada, sólo por el placer de disfrutar su compañía.
Descubrirás que muchas veces tomas a la ligera a las personas que más te importan

y por eso siempre debemos decir a esas personas que las amamos,
porque nunca estaremos seguros de cuándo será la última vez que las veamos.
Aprenderás que las circunstancias y el ambiente que nos rodea tienen influencia sobre nosotros, pero nosotros somos los únicos responsables de lo que hacemos.
Comenzarás a aprender que no nos debemos comparar con los demás, salvo cuando queramos imitarlos para mejorar.
Descubrirás que lleva mucho tiempo llegar a ser la persona que quieres ser, y que el tiempo es corto.
Aprenderás que no importa a dónde llegaste, sino adónde te diriges y si no lo sabes, cualquier lugar sirve...
Aprenderás que si no controlas tus actos, ellos te controlarán

y que ser flexible no significa ser débil o no tener personalidad,porque no importa cuán delicada y frágil sea una situación: siempre existen dos lados.
Aprenderás que héroes son las personas que hicieron lo que era necesario, enfrentando las consecuencias...
Aprenderás que la paciencia requiere mucha práctica.
Descubrirás que algunas veces, la persona que esperas que te patee cuando te caes, tal vez sea una de las pocas que te ayuden a levantarte.
Madurar tiene más que ver con lo que has aprendido de las experiencias, que con los años vividos.
Aprenderás que hay mucho más de tus padres en ti de lo que supones.
Aprenderás que nunca se debe decir a un niño que sus sueños son tonterías, porque pocas cosas son tan humillantes y sería una tragedia si lo creyese porque le estarás quitando la esperanza. Aprenderás que cuando sientes rabia, tienes derecho a tenerla, pero eso no te da el derecho a ser cruel.
Descubrirás que sólo porque alguien no te ama de la forma que quieres, no significa que no te ame con todo lo que puede, porque hay personas que nos aman, pero que no saben cómo demostrarlo...
No siempre es suficiente ser perdonado por alguien,algunas veces tendrás que aprender a perdonarte a ti mismo.
Aprenderás que con la misma severidad con que juzgas, también serás juzgado y en algún momento condenado.
Aprenderás que no importa en cuántos pedazos tu corazón se partió, el mundo no se detiene para que lo arregles.
Aprenderás que el tiempo no es algo que pueda volver hacia atrás,

por lo tanto, debes cultivar tu propio jardín y decorar tu alma,
en vez de esperar que alguien te traiga flores.
Entonces y sólo entonces sabrás realmente lo que puedes soportar;que eres fuerte

y que podrás ir mucho más lejos de lo que sabias cuando creías que no se podía más.
Es que realmente la vida vale cuando tienes el valor de enfrentarla!!!."


William Shakespeare

Thursday, May 25, 2006

Meme


Oooooola!!!! Hai alguén aí? Despoi dun longo tempo, volto á comunidade blogger para responder a un meme que moi amablemente me pasou María . Deste xeito remato tan longo silencio que eu mesma me autoimpusen, en parte porque neste cuadrimestre non dispoño de tempo, pero tamén porque o que me gustaría de verdade dicir é mellor non dicilo-polo de agora-, de aí o da canción dos Depeche Mode... Pero non me quero poñer profunda hoxe, xa que é un meme divertido así que aí vou....

MEME

Se fora un mes:
Xullo, pleno verán
Se fora un día da semana:
Venres, sen dúbida, hai toda unha prometedora fin de semana por diante...
Se fora un momento do día:
as primeiras horas da mañá, cando todo ule a limpo e estreamos un novo día
Se fora un planeta:
A Terra
Se fora un animal:
un can, un West Highland White Terrier
Se fora un moble:
unha cama antiga ou unha chaise longue
Se fora unha bebida:
Coca Cola light, té Earl Grey, unha Bud
Se fora un instrumento musical:
un piano
Se fora unha froita:
cereixas, picotas vólvenme tola
Se fora unha canción:
The River ( Bruce Springsteen), Sunday Bloody Sunday, One ( U2), Losing my Religion (REM), Only you(Yazoo), Somebody(Depeche Mode) e tantas outras, non podería ser só unha....
Se fora unha asinatura:
Lingua, literatura
Se fora unha parte do corpo:
ollos ou ombreiros
Se fora un obxecto:
un bolso
Se fora unha comida:
unha ensalada con moitos ingredientes
Se fora un personaxe animado:
Piolín
Se fora un número:
3 ou 7
Se fora un coche:
Mini ou Jeep Grand Cherokee
Se fora unha cidade: Santiago e Londres
Se fora unha dor: unha indolora
Se fora un mar: Oceano Atlántico
Se fora un idioma: Un que nunca ofendera, nin fixera dano

Se fora unha flor:
Tulipán
Se fora unha cor:
Azul
Se fora un verbo:
Sentir
Se fora unha estación: Verán
Se fora unha prenda de vestir:
uns "manolos".....obviamente....
Se fora un libro:
Retrato dunha dama de Henry James, The Sound and The Fury, de Faulkner, Tender is the Night, de Scott Fitzgerald, tódolos de Manolo Rivas....e tantos outros, tampouco podería ser só un
Se fora un país: Australia
Se fora un lugar:
Carnota ou Caión, ou unha praia grande e limpa
Se fora un deporte:
Golf
Se fora unha película:
Algunha de Woody Allen, Los Puentes de Madison County...
Se fora unha marca:
xa vos imaxinades ...Manolo Blahnik e adoro a Tom Ford
Se fora unha serie:
Doctor en Alaska, House, A dos metros bajo tierra
Se fora unha páxina web: quédome cun buscador, así vou a todas partes, pois Google
Se fora un sabor:
salado
Se fora un signo do zodíaco:
Piscis (o meu propio)
Se fora un perfume: Samsara(Guerlain), Envy (Gucci), Burberry Britt, Contradiction, Escape tódalas de Calvin Klein....depende do día, non podo elixir unha soa. Adoro os perfumes...



Grazas María. Pásolle o meme a Elisa e a Jessica.Tamén a Jorge e a Raúl, aínda que non teñen blog poden mandarmo por mail.Bicos. María, para ti uns manolos da nova colección.

Thursday, May 18, 2006

Thursday, May 04, 2006

Sunday, March 05, 2006

Enjoy the silence

Words like violence
Break the silence
Come crashing in
Into my little world
Painful to me
Pierce right through me
Can't you understand
Oh my little girl
All I ever wanted
All I ever needed
Is here in my arms
Words are very unnecessary
They can only harm
Vows are spoken
To be broken
Feelings are intense
Words are trivial
Pleasures remain
So does the pain
Words are meaningless
And forgettable
All I ever wanted
Enjoy the silence
Comparto la opinión de los Depeche Mode y por eso considero que ante ciertas situaciones lo mejor es callarse. Esta es una de ellas. Enjoy my silence!

Friday, March 03, 2006

Thursday, March 02, 2006

Para Mónica


Hoy hace un año que Mónica se fue y aunque yo debía haber estado "preparada" para asumirlo, no lo estaba. Mónica siempre ponía buena cara al mal tiempo, siempre estaba de buen humor a pesar de su fragilidad y del dolor que la acompañaba a todas horas.Era dulce, agradable, simpática y no dejaba ver la tragedia que formaba parte de su vida desde hacía años. Nunca dejó de intentarlo, nunca perdió la esperanza y luchó hasta el final contra esa cruel enfermedad que la fue apagando poco a poco.Mónica nunca se rindió, pero finalmente se fue en contra de su voluntad.
Sigo adorando Santiago, nuestra pasión compartida, fui al outlet de Purificación García como tu me dijiste- la verdad es que está muy bien- aún no he tenido oportunidad de ir al restaurante japonés que tanto te gustaba, pero lo haré sin duda y me acordaré de ti.
Para ti, donde estés ahora Mónica mi recuerdo y cariño y esta canción. Se que querrías que no estuvieramos tristes. We miss you. No nos dió tiempo de que me enseñaras a tejer esos chales tan lindos que hacías, maybe someday somewhere...Besos guapetona.
There are times when I look above and beyond
There are times when I feel your love around me baby
I'll never forget my baby
Everywhere I go
Every smile I see
I know you are there
Smilin' back at me
Dancin' in the moonlight
I know you are free
'Cause I can see your star
Shinin' down on me.

Thursday, February 16, 2006

Repetimos.........Prácticas II.


El lunes comienzo mi nuevo período de Prácticas, en esta ocasión totalmente diferente al anterior por el planteamiento. Y es que mi coordinador ahora es José Manuel Vez y siendo totalmente coherente con la concepción de la enseñanza de LEs que nos ha transmitido a lo largo del cuatrimestre en LA y DC, el planteamiento de las prácticas nada tiene que ver con lo que solemos entender por prácticas.
Nos ha pedido, si es posible, recoger el día a día de nuestras prácticas en un blog y yo lo voy a hacer. Pero no en este.
"My way" surgió , en realidad, como el resultado de una de las tareas que Adriana nos encargó para Novas Tecnoloxías, pero pronto se convirtió en algo más para mí.
Ahora que hemos terminado Novas Tecnoloxías( aún no sé la nota, no sé si realmente he terminado; debo ser una de las pocas que no la saben, porque a mi móvil no ha llegado nada y lo he mirado como un millón de veces), "My Way" es total y absolutamente mío. Puedo escribir lo que quiera, aunque no esté relacionado con mi proceso de formación(idea original del blog, que no siempre cumplí, supongo) y así lo haré. Lo necesito como válvula de escape para mis desbarres cotidianos, para mí es ya una terapia que contribuye a mantener mi salud mental, a veces un poco debilitada, je, je...
Por todo ello, he decidido darle un "hermanito"( para mí el blog es definitivamente masculino), un hermanito que recoja mis experiencias en estas prácticas que ahora comienzan, un hermanito más serio.A quien le pueda interesar, que se pase por:
http://practicasescolares.blogia.com/.
Ya soy mami de familia numerosa....je, je...

Tuesday, February 14, 2006

My Valentine Card


14 de febrero, ciudades inundadas de corazones rojos y demás, gente que va por las calles con rosas rojas,todos haciéndose regalitos, canciones de amor en la radio....Es totalmente imposible evitar este día, aunque quieras.
Pero yo he recibido una preciosa Valentine que me ha encantado, sobre todo por ser totalmente inesperada. De quién?...................

De algun@s de mis ex-alumn@s. Sí, sí, de mis ex-alumnos y es que en el cole teníamos la tradición de hacernos regalitos el día de San Valentin. Los alumnos te traían una flor o una de esas piruletas de corazón y era un día muy divertido y emotivo. Y además se hacían regalos entre ellos y eran super caballerosos con las chicas y muy tiernos.Les regalaban flores o peluches o piruletas...
Los mayores ya regalaban tanguillas y cosas por el estilo. Nos lo pasábamos genial y luego a la hora de la salida, íbamos todos contentos y orgullosos con nuestros regalos. Y las profes comparando a ver quienes habíamos recibido más flores, je, je..
Pues hoy se han acordado de mí y me han una preciosa Valentine diciéndome que me echan de menos......y yo FLIPANDO... y superemocionada. Ha sido un fantástico día de San Valentín.
Eso sí en la nota también dicen que como mi cumple es pronto esperan ser invitados, como ya no soy la profe nos podemos ir por ahí de juerga....Estos niños.....

Sunday, February 12, 2006

Una pequeña desconexión



Necesito desconectar un momento...Tengo la cabeza llena de competencias, órganos de gobierno, PEC, PCC, PGA, RRI, AMPAs....
Así que un momentito para descansar y relajarme viendo unos maravillosos "manolos "mientras escucho a Eric Clapton...
Que sensación más agradable!
Pero dura poco, vuelta al trabajo.Quiero acabar de una vez, YA y quiero unos manolos!. No sé exactamente cuándo podría ponérmelos pero da igual, la cuestión es tenerlos.

Saturday, February 11, 2006

A very busy weekend


This is me, peleándome con los apuntes y documentos de Organización. Por fin, el último examen el lunes. Que ganas tengo de acabar los exámenes, estoy saturada ya.
No tengo tiempo hoy para más. A ver si a lo largo del fin de semana encuentro un hueco, que tengo mono de blog.
Además Vez nos ha enviado unas directrices acerca de los nuevos títulos de maestros que quiero compartir y comentar aquí, pero necesito tiempo y que se me pase el cabreo.
A veces odio vivir en este país, que parece el de los despropósitos. Así que imaginaos por donde van los nuevos títulos de maestros. Si es que mi madre ya me decía que estudiara Derecho y yo ni caso, je, je...Venga a estudiar se ha dicho...

Wednesday, February 08, 2006

Más difícil ....todavía

Here I am, once again...después de un par de semanas bastante ajetreadas y muuuuuy agobiantes. Estas dos últimas semanas han sido una auténtica locura...la memoria, el portafolios, los exámenes de Lingüística y Desarrollo....qué horror, ha sido un no parar..No estoy en absoluto satisfecha con los resultados porque creo que he hecho unos exámenes mediocres, si considero lo mucho que he trabajado, el tiempo que le he dedicado y las ganas que le he puesto. Creo que no he sabido demostrarlo, no he sabido reflejar lo que he aprendido. Se supone que en realidad es lo que importa, lo que aprendes, pero ser capaz de demostrarlo me hubiera satisfecho más.
En fin, ya no puedo hacer nada al respecto. Creo que he aprendido mucho con esas dos asignaturas a todos los niveles, han supuesto un punto de inflexión y han hecho que me cuestione casi todo mi "universo docente", que vea mis errores , que quiera corregirlos, que intuya por donde debo continuar y que descubra que existen profesores estupendos
capaces de motivar, animar, estimular y siempre disponibles profesores a los que te gustaría conseguir parecerte,.........algún día....
Bien, cuando crees que lo peor ha pasado( aún tengo examen de OCE el lunes, terminar los trabajos de Organización y también los de Vez...pero bueno parecía más llevadero..) PUES NO, resulta que lo peor no ha pasado, en realidad, está llegando. La tata que cuida a Guiller está en el hospital y además de la preocupación por su estado de salud, me encuentro , de repente, sola ante el peligro con Guiller y las labores de housewife( como odio este nombre, qué machista, acaso existe househusband?) y unos horarios IMPOSIBLES de compatibilizar: los de Guiller y los míos....
Resumiendo, no tengo ni idea de qué voy a hacer, no tengo tiempo de estudiar, no sé cómo voy a conseguir poder ir a a clase y me estoy desesperando a little bit too much....y me estoy cansando de caerme y levantarme a cada rato y cada vez más magullada, es que me paso la vida en la cuerda floja....... y ya tengo vértigo....
.....Tendré que comenzar mi proceso de "reconstrucción"...AGAIN and again and again...

Monday, January 30, 2006

Sunday, January 29, 2006

GOT IT!

Ya tengo portafolios , mi portafolios ha cobrado vida, AL FIN.....! Creí que me sentiría genial cuando lo entregara, pero sólo siento un cansancio enorme...igual que cuando nació Guiller, después de taaaaaantas horas y tanto esfuerzo, sólo quería dormir, estaba agotada, pues ahora igual,estoy EXHAUSTED....
Pero al igual que entonces, ahora tampoco puedo descansar...esto es demoledor.Voy a darle los últimos retoques a la memoria e imprimirla; más que una memoria me ha quedado como "El Quijote" (en extensión, of course), pobre supervisora de prácticas todo lo que va a tener que leer.... y además la próxima semana tengo algún que otro examen, yo diría que incluso demasiados ,que debo terminar de preparar....esto es una gran prueba de resistencia. ¿Cómo terminará?...We´ll see.
Mientras tanto para darme ánimos me atiborro de chocolate y tararaeo la letra de esta canción(tipo los cursos de autoayuda tan del gusto de los American). Aquí os la dejo por si os apetece....

I´m a survivor
I´m not gonna give up
I´m not gonna stop
I´m gonna work harder
I´m a survivor
I´m gonna make it
I will survive
Keep on survivin´

"Survivor "Destiny´s child.
Yo atiborrándome de chocolate y las Destiny´s con sus tremendos cuerpazos, aquí algo no encaja.Mejor vuelvo a la faena.

Saturday, January 28, 2006

I´m going nuts...

Sí, porque el portafolios me está volviendo totalmente loca. Parece que tenga vida propia y haga lo que le de la gana.... y la cara que se me quedó ayer fue como la del baby de la derecha....
Me explico, tengo el portafolios totalmente elaborado, sé que fotos le quiero poner, lo he estructurado, tengo el diseño decidido, los textos escritos tras la necesaria reflexión, creo que tengo claro el proceso de aprendizaje que he vivido, pues lo he ido reflejando aquí .....y....las cuestiones técnicas parecen aliarse contra mí y ahí estamos peleándonos , ellas y yo...duelo a muerte.
Por fin, las venzo y cuando después de incontables horas de trabajo, lo subo al campus virtual......pues no tengo ni idea de QUÉ ha ocurrido, pero algo no va bien....NO PUEDO MÁS...Pero, que le pasa a mi portafolios? Pues no tengo ni idea....Lo he dejado así reposando y ya me enfrentaré a él en otro momento, cuando recobre fuerzas....Ahorita mismo, no tengo.......
Esta mañana he recibido un correo precioso y que hago yo al leerlo? Pues me pongo a llorar a mares, debo haber estado más de media hora a lagrimones....esto no es normal.
Agradezco infinitamente ese correo, los ánimos que me da y saber que confian en mi , cuando yo no lo hago. No sé si sería capaz de continuar sin esa ayuda inestimable. Así como la ayuda de esas blog-friends maravillosas, que están siempre por ahí. THANK YOU!

Friday, January 27, 2006

MAS MEMES Y FIN DE CUATRIMESTRE


Bueno, se ha acabado el cuatrimestre y ahora me espera una hermosa semana "llena" de exámenes....Es muy temprano y aún estoy medio dormida, hablaré de ese fin de cuatrimestre otro día que tenga más tiempo. Ahora voy a responder al meme, que Mariña amablemente me ha enviado.Se trata de escribir cinco extrañas costumbres que tengas, así que bueno, probemos...
Como xa dixen, a min invitoume a xogar Mariña e eu vou deixar os meus estranos costumes e logo pasareille o encargo a cinco persoas máis.
OS MEUS ESTRANOS COSTUMES:
1.Teño que durmir sempre do lado da fiestra, non do lado da porta. Por qué? non teño nin idea.
2.Non soporto ver caixóns ou portas de armarios abertas, teñen que estar pechadas.
3. O ruído dos reloxios na escuridade. Ese TIC-TAC volveme tola, non podo escoitalos. Normalmente, gardo o espertador nun caixón ou nun armario...
4. O contrario de Mariña, a min gústanme os números impares. Asi que,por exemplo, a froita sempre a compro en cantidades impares.
5. Por último, eu non me decatara ata que mo dixeron, pero revolvo en sentido contrario o resto da humanidade, por exemplo, un café..pero isto é inconsciente.
Ben, xa rematei.. Soía ser moito más maniática, do que son agora, creo que é unha cuestión de tempo. Ata para levar adiante as túas manías necesitas tempo.....e eu, definitivamente, non o teño...
Pásolle o encargo a Maria Tubío, a Begoña, a Elisa ( que xa participou no outro), a Carmela e a Jessica. Xa está, así que agora vou deixarlles o encargo nos seus blogs.
Gracias, Mariña. Bicos.
PD. o baby en honor de Mariña, pola paixón compartida que temos das fotos de Anne Geddes.

Monday, January 23, 2006

The End......?

Esta mañana hemos tenido la última clase de Novas Tecnoloxías...y la verdad es que me da una penita....Todavía tengo que terminar el portafolios, pero al menos nos han ampliado el plazo de entrega hasta el día 10 de febrero, Thank God, bueno, en realidad, thanks Adriana....
Y ahora qué?... Nos hemos pasado el cuatrimestre volcadas en enterarnos de algo en este mundo de las NNTT y ahora, pues se acabó...al menos institucionalmente. Cada uno debe seguir por su cuenta, pero es mucho más difícil y además corremos el riesgo de dejarlo aquí y volver a la situación de analfabetismo tecnológico desde el que partimos, bueno, YO partí...Pues que me da mucha pena, jo, a pesar de que esta asignatura me ha provocado muchísimos y variados quebraderos de cabeaza y he invertido muchísino tiempo y esfuerzo en ella, pues que me encanta y me da mucha rabia que se acabe. Hoy había pensado hablar del Squeak y también-lo prometido es deuda, Marykinha -de mis "dearest manolos", pero no va a ser hoy, que estoy muy cansada y un poco tristona, así que next day...Por mi parte, seguiré a vueltas con mi blog, porque ya soy adicta...y para mi es una terapia indispensable. Thanks Adriana for everything, incluso los malos ratos que me has hecho pasar......sin duda han merecido la pena. Para mi no es un final, sino un TO BE CONTINUED.....

Wednesday, January 18, 2006

Stop thinking..and take a break!



Tanto pensar y reflexionar me está afectando seriamente. Estas últimas semanas, incluyendo las vacaciones de navidad me las he pasado reflexionando: la memoria, los diversos y variados trabajos, las reflexiones de Lingüística y Desarrollo.las reflexiones finales de Novas, el portafolio...ufff! Este ritmo de trabajo es demoledor, hace tiempo que no tengo vida social, ni familiar, ni nada de nada...Soy una mujer a un ordenador pegada.Necesito TIEMPO.... para ir de shopping, a la pelu, a tomar un coffee...esas cosas normales de la vida. Voy a acabar hecha un adefesio,no tengo tiempo ni para dedicarme unos mínimos cuidados....Así que voy a hablar hoy de otras cosas más triviales... ya está bien de tanta profundidad...
Ayer me dió un bajón total, así que aproveché y volví a ver unos capítulos de Sexo en Nueva York, que me encanta y siempre me levanta el ánimo. Estas chicas son la bomba, igual que las de Mujeres Desesperadas, es un pena que ya no emitan estas series...
Me encanta Sarah Jessica Parker y los modelitos que se ponen, son totales......compartimos una pasión común, los "manolos", los zapatos.....qué estabáis pensando? Diferencia fundamental, ella puede permitírselos, yo no, con admirarlos me tengo que conformar, pero de ilusión tambien....no?
Bueno a ver si busco un hueco para ir de rebajas y arreglarme un poco, además Guiller ha decidido dar un estirón bestial sin previo aviso y el pobre está con el guardarropa bajo mínimos.......Mañana, más crónica social y hablaré otro ratito de mis adorados "manolos", los zapatos, je, je.

Sunday, January 15, 2006

Meme qué?


Adriana me ha invitado a seguir este meme y yo se lo agradezco profundamente. Es para mi todo un honor. A ver qué se puede hacer. Primero, asegurarme bien de que he entendido qué es exactamente un meme y ahora vamos a por ello:

Una frase que defina tu blog:
Una vista a un amplio horizonte inexplorado, un elemento indispensable de terapia, un nuevo modo de expresión y comunicación.
Una frase que te defina como blogprofesor:
No tengas miedo a explorar, ábrete al mundo y comparte experiencias, te sorprenderá lo que encuentras.
El edublog que recomendarías:
Soy una novata en esto de los blogs, llevo una L enorme todavía, pero los que más visito son aulablog y MOREA.
A quien paso el encargo:
Pues a
Elisa y a María Tubío, cuyos blogs he seguido y me parecen muy interesantes las reflexiones y comentarios que hacen. Uy, me olvidaba y también a Anusketa.
Y a Lucía.
Listo. THERE WE GO! Lucía, ánimo que controlas más de lo qur tu piensas.
Thanks Adriana, again.

Saturday, January 14, 2006

Guiller tiene novia


Sí,Guiller me ha informado hoy al respecto, tiene novia. Conversación:
-Mami, Candela es mi novia. Sí, ella es novia y yo soy novio.Es que Cayetana va a otro cole y no la veo nunca. Candela es un poco pequeña, porque tiene chupete y no sabe hablar, pero yo soy muy grande...

Candela tiene un año, Guiller tres años y ya es su segunda novia.......
Ha sido de lo mejor en este laaaargo día de trabajo. Estoy EXHAUSTED.See you tomorrow.

Friday, January 13, 2006

What a week...and Friday, 13th


Resulta curioso que según en que país te encuentres, la mala suerte sea en martes o en viernes. Eso debería bastar para darte cuenta de lo absurdo de esta superstición y sin embargo, mucha gente se lo cree...Parece ser que el origen de esta superstición se debe a la unión de diferentes elementos a lo largo de los siglos: en la Última Cena eran 13, crucificaron a Jesús un viernes, Adán y Eva comieron la famosa manzana un viernes, la orden de los Templarios fue eliminada un viernes 13...... , y en España la tradición se ha decantado por el martes. Bueno, pues a mí el número 13 siempre me ha gustado y las películas de Jason también....
Cambiando de tema, resumen semanal. Esta semana hemos visto y comentado la película "Ángeles sin paraíso" en la clase de Vidal. Entre otros temas, se trataba la integración de los niños deficientes o su asistencia a centros especiales. Me ha sorprendido que haya gente que no está a favor de la integración, que considera que están mejor atendidos en centros especiales.
Supongo que habrá que hacer matizaciones, dependerá de cada niño y de la adaptación curricular que necesite. Pero cuando sean mayores también van a vivir en guetos, separados de los demás?. No pudimos terminar la reflexión, continuaremos la próxima semana y me gustaría sacar el tema de O Pelouro, para saber qué opiniones hay sobre este colegio.
Otro tema que me sorprendió es que en varios ocasiones, refiréndose a las experiencias en las prácticas, hubo comentarios sobre "los niños de hoy": "no tienen respeto a los profesores, no son como eramos nosotros...", en esta línea. Claro que no son como nosotros¿cómo van a serlo?
La sociedad ha evolucionado vertiginosamente ests últimos años y los niños con ella y nosotros también , o no? De todos modos, antes había miedo más que respeto. No podemos esperar que un niño del siglo XXI, con acceso a móviles, videojuegos, televisión, Internet...y todo lo bueno y malo que implica la sociedad actual sea como nosotros. No es que sean mejores, pero sí distintos. Y eso dicho por alumnos que vuelven de prácticas- más jóvenes que yo-resulta un poco extraño, retrógrado, incluso.
Nuevo tema, clase de LA, el acento cuando hablamos inglés. Nos arrancó una sonrisa, risas incluso,-a peasr del agobio que llevamos encima-todos nos vimos reflejados en esos esfuerzos por sonar, parecer inglés- o americano-según el caso. Comparto todo lo que Vez nos dijo acerca del acento, pero también me parece sumamente difícil que esto se acepte. Es decir, ¿cuándo se entenderá que para hablar inglés "bien", no es necesario tener acento británico o yanqui?. Creo que, en general, esto no se entiende. De hecho, muchos colegios y academias quieren profesores NATIVE SPEAKERS y cambiar esta concepción me parece muy difícil de conseguir.
Todavía hace poco hablando con unas chicas de Londres(hijas de emigrantes, por tanto también hablan castellano y gallego, aunque no tan fluido como el inglés) nos decían " habláis muy bien, pero el acento,.....es que tenéis un acento gallego...". Y digo yo, de donde se supone que tengo que tener acento? ..... To be continued....

Where is the love?

En relación con el post de ayer( The Black Eyed Peas) y........
también veo la otra cara de América...
What´s wrong with the world, mama
People livin´ like they ain´t got no mamas
I think the whole world addicted to the drama
Only attracted to things that´ll bring you trauma
Overseas, yeah, we try to stop terrorism
But we still got terrorists here livin´
In the USA, the big CIAThe Bloods and The Crips and the KKK
But if you only have love for your own race
Then you only leave space to discriminate
And to discriminate only generates hate
And when you hate then you´re bound to get irate,
yeahMadness is what you demonstrate
And that´s exactly how anger works and operates
Man, you gotta have love just to set it straight
Take control of your mind and meditate
Let your soul gravitate to the love, y´all, y´al
lPeople killin´, people dyin´
Children hurt and you hear them cryin´
Can you practice what you preach
And would you turn the other cheek
Father, Father, Father help us
Send some guidance from above´
Cause people got me, got me questionin´Where is the love
It just ain´t the same, always unchanged
New days are strange, is the world insane
If love and peace is so strong
Why are there pieces of love that don´t belong
Nations droppin´ bombs
Chemical gasses fillin´ lungs of little ones
With ongoin´ sufferin´ as the youth die young
So ask yourself is the lovin´ really gone
So I could ask myself really what is goin´ wrong
In this world that we livin´ in people keep on givin´in
Makin´ wrong decisions, only visions of them dividends
Not respectin´ each other, deny thy brother
A war is goin´ on but the reason´s undercover
The truth is kept secret, it´s swept under the rug
If you never know truth then you never know love
Where´s the love, y´all, come on (I don´t know)
I feel the weight of the world on my shoulder
As I´m gettin´ older, y´all, people gets colder
Most of us only care about money makin´
Selfishness got us followin´ our wrong direction
Wrong information always shown by the media
Negative images is the main criteria
Infecting the young minds faster than bacteria
Kids wanna act like what they see in the cinema Yo,
whatever happened to the values of humanity
Whatever happened to the fairness in equality
Instead in spreading love we spreading animosity
Lack of understanding, leading lives away from unity
That´s the reason why sometimes I´m feelin´ under
That´s the reason why sometimes I´m feelin´ downT
here´s no wonder why sometimes I´m feelin´ under
Gotta keep my faith alive till love is found
Now ask yourselfWhere is the love?

Wednesday, January 11, 2006

QUÉ NOS ESTÁ PASANDO?




Mi cabeza hoy parece un torbellino, creo que es del cansancio acumulado, del café que no debería tomar y de que están pasando un montón de cosas que escapan a mi comprensión. Desde ayer más de 3.ooo policías vigilan nuestros colegios para evitar la venta de drogas. Pero, tan mal lo estamos haciendo que nuestros niños tienen que drogarse para soportar el colegio o la sociedad, en general?. Cada vez se inician a edades más tempranas, entre los 13 y los 15 años. Ya no es el botellón del "finde", ni las pastillas de la disco el sábado, es antes de entrar en el cole o a la salida, es a diario, como una rutina...
Por otro lado, algunos de nuestros adolescentes(niños bien, de clase media-alta, no marginales) se divierten golpeando, humillando, insultando y si se les va la mano, asesinando a indigentes y después se van a su casa, como si nada. Bueno, como si nada, no; son de los que chantajean, amenazan e incluso agreden a sus padres, especialmente a sus madres. No estoy dramatizando, no son todos, ni mucho menos, pero si es un sector de nuestra sociedad y pasa en "nuestro país", no en un remoto lugar. No entiendo nada. Tenemos que estar haciendo algo mal, porque muchos de nuestros jóvenes están vacíos, se aburren y no tienen metas ni ilusiones...Quizás, y como madre me preocupa muchísimo, no prestamos la suficiente atención a nuestros hijos, no les dedicamos tiempo, es como si siempre tuviéramos que hacer algo más importante y van creciendo solos, bueno con la tele, los videojuegos, Internet y se van "formando" solos. y después van a un colegio donde algunos profesores siguen anclados en el siglo pasado, quejándose de que cualquier tiempo pasado fue mejor, sin saber conectar con ellos, sin saber qué hacer con ellos y existiendo en dos dimensiones paralelas. Hay alguna explicación para esto?. Después decimos que " a los niños de hoy no hay quien los entienda".Y al mismo tiempo, cuando tenemos que recurrir a la policía delante de los colegios para evitar la venta de droga a nuestro hijos, tampoco parece que le importe a mucha gente. ¿Por qué? Creo que una parte de la población está mas interesada en el Estatut, otra está mucho más interesada en el lío de la Beckham y la Obregón y si finalmente hubo algo entre Beckham y Anita(por cierto, qué tendrá esta mujer?), otra en las rebajas o en la ley del tabaco..........el problema no es sólo el sistema educativo en el que estamos inmersos, no?

Bien y después de vaciar un poquito mi cabeza, como aconseja Vez ( consejos en el blog de Mariña) me voy a trabajar. Todavía me quedan un montón de temas en el tintero, pero eso será otro día. See you!

Monday, January 09, 2006

Mónica busca su sitio y ....un rayito de sol

Me ha sentado bien volver a clase y eso que ya estamos cargaditos de trabajo de Novas. Hoy hemos autoevaluado el 2ºproyecto, la WebQuest, así que la he revisado y la he visto con otros ojos. Hoy he sentido que después de tanto trabajo, mereció la pena. Me gustó el resultado. Me he dado cuenta que la tarea no está bien planteada, necesita algún ajuste, es demasiado amplia, necesita ser más específica. Pero por lo demás me ha gustado, por fin me siento orgullosa del resultado y es que fue realmente costosa. Ahora a modificarla y a por el siguiente proyecto, el PORTAFOLIO. Solo de pensarlo, me entran sudores, pero sí los demás pueden hacerlo, pues yo también, no?. Adriana dice que se trata en resumen de alfabetizarnos en las NNTT y ahí estamos alfabetizándonos.Hoy en clase hemos hablado de las prácticas, tanto en Novas como en Bases y ha sido interesante compartir las experiencias de los demás.En cuanto a las TICs, según los centros hay muchas diferencias. A mi me ha sorprendido lo puestos que están en el centro que he estado, no mi tutora, que es casi anti-TICs, pero sí la mayoría de los profesores. Y demuestra que no es sólo cuestión de recursos, sino de querer usarlos, de la intención. Y en este centro rural y pequeño(115 alumnos y 13 profesores) no se quedan atrás. Hay un clima de trabajo estupendo, muy buen ambiente y creo que esto es funadamental. La gente tiene ganas de trabajar y de hacer cosas y se mueven para conseguirlas, aunque sea reciclar una vieja centralita de un hotel y reconvertirla en una parte del aula de inglés, para que todos los alumnos tengan sus propios auriculares y facilitar los "listenings". Por otra parte, el proyecto Comenius del que forman parte les mantienen en contacto con centros de Francia, Italia, Suecia, Rumania, Polonia y Finlandia, con el enriquecimiento que esto supone para los alumnos y profesores. Es verdad que en lo que atañe al área de inglés está desaprovechado todo esto, pero no en las otras áreas.
Bueno, repito ,me ha sentado bien volver a la "real life". Atacada,sí que estoy por lo que se me
viene encima, pero hoy al menos consigo verlo con cierta serenidad. Hoy veo un rayito de sol después de la terrible tormenta, mientras tanto sigo buscando mi sitio, eso llevará un poco más de tiempo. Esperemos que salga el sol y amaine por fin la tormenta. Y que consiga en algún momento no muy lejano encontrar mi sitio.

What is going on?


I just don´t know what´s going on with me. I feel completely lost. Everything seems to have changed and I hadn´t realised. It´s nonsense. I feel confused and I don´t know what to do next.Maybe I should give up the whole thing.Let´s see what happens tomorrow.

Wednesday, January 04, 2006

Untitled.

He hecho algunas modificaciones en mi entrada de ayer porque el resultado final no me gustaba.
No me fío de mis percepciones hoy, así que la imagen habla por mí. Se acerca una gran tormenta. A cubierto.

Tuesday, January 03, 2006

Crónica de... 2



Algo sí he conseguido concluir tras arduo debate interior acerca del 2005. Aunque se había estado fraguando durante meses e incluso años antes, todo emergió de golpe durante el verano, no se puede decir que haya sido precisamente un verano tranquilo. Y aquello que tanto había temido con anterioridad que sucediera, sucedió pero porque yo lo decidí. Fue una decisión meditada, pero no por ello, menos arriesgada y la asumí, así como las consecuencias que conllevaba.
De repente, te das cuenta que eres mucho más fuerte de lo que crees y surge una gran fuerza interior , que habías olvidado que estaba allí. Y vuelves a ser tú, un "tú" que había desaparecido hacía bastante tiempo. Los acontecimientos se precipitan, las negociaciones son duras y sola ante el peligro las asumí, me enfrenté a ellas y sorprendí y me sorprendí. Ocurría el 14 de septiembre,y así aterricé en Magisterio. Pero allí me esperaban novedades, las cosas no eran exactamente como había esperado.Mencionaré varias asignaturas, junto con los profesores que las imparten que más me han impactado por unos u otros motivos. Por supuesto, Novas Tecnoloxías me parece fundamental y considero que cuatro meses, aún no, es cuando menos ridículo, debería ser anual. Si bien es cierto que Adriana nos exige mucho(lo siento Adriana, es lo que pienso), es una clase donde aprendemos haciendo y aprendemos a aprender. En mi caso, ha sido una auténtica conmoción, baste ver el enganche que estoy desarrollando con el blog,je,je. Y hasta octubre, apenas sabía lo que era. He vencido los recelos que tenía respecto a las NNTT, y estoy en disposición de aprender y de querer aprender.Me parece fundamental para mi futura labor docente, así como para mi propio desarrollo personal, no quiero quedarme descolgada. En esta asignatura, aunque Adriana nos guía y da las pautas , en realidad,todo depende de lo que tú hagas y quieras hacer, hasta donde quieras llegar, tú eres el protagonista de tu propio aprendizaje. A mí, en particular, me ha ayudado a abrir una puerta, que sólo había entreabierto y por cuya rendija sólo echaba algún vistazo de pasada, medio asustada.
Por otro lado, Bases Psicopedagógicas, de ningún modo te permite permanecer impasible. Vidal es como un " huracán", que lo revoluciona todo a su paso. Seguirle el ritmo es difícil, pero si no te das prisa, estás perdido. El Gran Vygotsky lo preside todo y es una de esas asignaturas que adoras y te vuelve loca al mismo tiempo. Particularmente, me encanta, si bien he de reconocer que algunos quebraderos de cabeza sí me da. Y es que Vidal es toda una personalidad y creo que espera demasiado de nosotros y eso acongoja un poco, porque quieres estar a la altura y, a veces, no eres capaz. Y eso mismo me ocurre con LA y DC, que me encantan, pero me agotan. He de reconocer que la Lingüística, en ocasiones, se me hace un poco densa, demasiado abstracta, pero, sinceramente, pienso que son absolutamente imprescindibles para desarrollar una buena docencia. Y que la tutoría on-line de la que disponemos supone una inestimable ayuda.
Pero, ¿qué provoca todo ello en mi cabeza?. Desde luego la influencia de personalidades tan potentes y tan volcadas en la docencia, provoca ya no cambios, sino revoluciones y así, estoy con mi cabecita "en plena ebullición". Mi concepción sobre la docencia ha cambiado, por supuesto, y está cambiando. Pero ese será otro tema. Doy la reflexión por terminada, DE MOMENTO.

Monday, January 02, 2006

Crónica de una reflexión anunciada 1


Primer post del año, reflexión toca.Reflexionar acerca del 2005, me está suponiendo un enorme esfuerzo, lo veo tan lejano y sin embargo, es un pasado tan reciente...Realmente ha sido un año de tantos cambios y algunos tan inesperados que todavía estoy en fase de recuperación.El cambio de profesora a alumna es uno de ellos. Hace tan sólo tres meses que estoy en la facultad de Magisterio y, sin embargo, parece mucho más tiempo. Recuerdo como algo muy lejano mi primer día en la facultad, mi primera aproximación a las NNTT, mi primer entrada en el blog...No sé creo que no soy capaz de hacer una reflexión en condiciones, todo está desordenado en mi cabeza, que parece estar llena de nuevos muebles amontonados que aún no han encontrado su sitio.
Estos días he visto a muchos de mis antiguos alumnos(al vivir en el mismo pueblo, te los encuentras constantemente) y me ha alegrado mucho que me recuerdan y me echan de menos. Creo que es lo mejor de esta profesión, te ven por la calle, te saludan felices de verte, te abrazan, te dan besos, te dicen que te echan de menos....es una gozada.El otro día una antigua alumna que está ahora en 4ºESO, me dice:"Mónica, yo con la profe nueva, no estudio,ni presto atención, porque no me motiva..". Bien además de decirle que tiene que estudiar , aunque la profe no le guste....., me quedé de piedra.Creo que, a veces, influyes mucho más en tus alumnos de lo que tú piensas.Al no estar ahora en el centro, te dicen muchas cosas que antes se callaban y lo mismo ocurre con los padres y para mí es un halago tremendo y me da mucha alegría.
La verdad es que yo también los echo en falta, han sido cinco años y hemos compartido tanto juntos.Había llegado a ese punto, donde tienes una relación estrecha y sincera con ellos,donde sabían que tenían que trabajar, qué se esperaba de ellos y hasta donde podían llegar. Es decir, tenían una relación estrecha, pero teníamos que cumplir nuestras tareas, cada uno la suya.Sabían que podían contar conmigo y eso lo aprecian mucho.Con algunos pasaba tantas horas al día, que incluso me decían"paso más horas contigo que con mi madre" y, seguramente, era cierto( clases, recreos, comedor, actvidades extraescolares, clases de refuerzo, excursiones...).Algunos llegaban al cole als 8:45 y se iban a las 19:00 h, así que seguramente pasaban más tiempo con nosotros. Conseguir vencer su rechazo inicial a la lengua inglesa fue mi mayor logro, conseguir que se interesaran por hacer cosas en inglés fue de lo que me siento más orgullosa. Al ser un centro concertado teníamos bastantes limitaciones, pero habitualmente consseguíamos ingeniárnoslas para ir haciendo cosas, siempre con su complicidad y el apoyo de muchos padres. Sí los echo mucho de menos, realmente disfrutaba mucho trabajando con ellos. Algunos han estado conmigo desde 5ºde primaria hasta 4º ESO y hemos vivido juntos toda una serie de cambios que esas edades conllevan. Bueno, me estoy poniendo demasiado ñoña, así que canmbio de tema. A pesar de todo ello, llegó un momento que el malestar causado por la dirección del centro pudo más que todo esto y me fuí.
Y me he salido otra vez de tema, está reflexión me está costando. Necesito un poco de tranquilidad, estoy un poco agitada. Necesito"ease my soul", continuaremos. Kandinsky llamó a este cuadro "Balancement", lo cual amí no me vendría mal.